Zakręciłem korki, odcinając dopływ wody, która jeszcze chwilę temu koiła moje nerwy i wyszedłem z kabiny prysznicowej. Chwyciłem ręcznik w dłonie od razu przecierając nim ciało, po czym również dokładnie wytarłem włosy, by choć trochę je osuszyć. Po tych czynnościach naciągnąłem na tyłek bokserki i dopiero wtedy spojrzałem w lustro wiszące na sąsiedniej ścianie i szczerze powiedziawszy trochę się przeraziłem widząc swoją twarz. Widać było na niej oznaki bitwy oraz zmęczenia. Siniak na policzku, oraz rozcięta warga przypominały mi ile straciliśmy tego dnia oraz całkowicie nie pozwalały mi zapomnieć ile poświęciliśmy. Westchnąłem ciężko przeczesując loki dłonią i gasząc światło wyszedłem z pomieszczenia.
Od razu moim oczom ukazała się brunetka siedząca po turecku na środku łóżka, która wlepiała swoje cudowne niebieskie tęczówki w krajobraz za oknem. Moja słodka Kate. Zawsze tak robiła kiedy czymś się przejmowała aż nadto, uwielbiałem patrzeć na nią zawsze i wszędzie i również teraz bym to robił, gdyby nie cichy szloch, który wydarł się z jej piersi. W oka mgnieniu znalazłem się obok niej biorąc ją w swoje ramiona i nie musiałem długo czekać, żeby i ona mocno się we mnie wtuliła.- Co się dzieje, słońce? - wyszeptałem w jej włosy, jeżdżąc dłonią po jej plecach.
Zawsze ją to uspokajało, więc może i teraz podziała. Poczekałem aż przestanie płakać choć trochę, a gdy odsunęła się ode mnie na niewielką odległość uniosłem rękę i kciukiem starłem łzy z jej policzków.
- Po prostu... Chwila słabości. Przerosło mnie to - odparła cicho, kręcąc głową na boki.
- Wiem, jesteśmy w trudnej sytuacji - westchnąłem - ale jakoś z tego wyjdziemy, jak zawsze.
Próbowałem ją pocieszyć, chociaż sam ledwie wierzyłem w te słowa. Wszystko w tym momencie chyba wisiało na włosku. Chociaż bywało gorzej, odkąd siostry tutaj zamieszkały. Mam nadzieję, że teraz będzie tylko lepiej.
Położyłem się na łóżku, opierając głowę o wysoko położoną poduszkę i pociągnąłem Kathrin tak, że po chwili leżała na mojej klatce, a jej drobne ramię owijało się wokół mojego pasa. Uśmiechnąłem się delikatnie na ten widok i złożyłem długi pocałunek na czole brunetki.
- Ciekawe co teraz dzieje się z Zaynem - wymamrotała cicho, jakby nie była pewna czy w ogóle powiedzieć to na głos.
- Nie mam pojęcia co może z nim być teraz. Może chodzi od klubu do klubu i pije, może się ściga, może zamieszkał u jakiegoś kumpla. Albo też zaczął jakoś zarabiać i próbuje sobie ułożyć życie po swojemu? Bez nas? Bez niej.
- Wszystko jest możliwe - wzruszyła ramionami i bardziej wtuliła policzek w mój bark, trącając czubkiem nosa płatek mojego ucha - Musi mu być ciężko. Wiesz, stracił dziewczynę i jeszcze nas opuścił. Przecież mógł z nami zostać, pomoglibyśmy mu ze stratą, jesteśmy rodziną - szeptała w moje ramię, co chwile cicho pociągając nosem.
Oh, moja kochana Kate, zawsze martwiła się bardziej o innych niż o samą siebie, to był jeden z powodów, dla których tak bardzo ją kocham i nie wyobrażam sobie życie bez niej.
- Skarbie, zrobił tak jak uważał, że będzie najodpowiedniej. Ten dom ma w sobie tak wiele z niej. Mimo iż nie każdy ją lubił to tak jakby była naszą rodziną, wiemy jaka była naprawdę i sam Malik to wie, skoro stracił dla niej głowę - westchnąłem robiąc kółeczka na skórze brunetki. - Po prostu uszanujmy jego decyzję.
- Harry, ale on jest zupełnie sam - jęknęła cicho podnosząc głowę tak, że patrzyłem na jej śliczne szare tęczówki. Uśmiechnąłem się do niej lekko, by w jakiś sposób ukazać jej, żeby się nie przejmowała, ale niczym takim mi nie odpowiedziała, więc ułożyłem dłoń na jej policzku, a ta się w nią wtuliła przymykając na moment oczy.
- Kiedy umarła Hope, pamiętasz jak Ashton był zdruzgotany? Jak zniknął na całe pół roku i nikt nie wiedział co się z nim działo? - spytałem, a dziewczyna tylko skinęła głową, więc dalej kontynuowałem. - Potrzebował chwili namysłu, co prawda był to długi proces, ale w tym czasie my wszyscy przypominaliśmy mu o niej, co było dla niego bardziej bolesne.
- Tak, wiem - westchnęła, zastanawiając się pewnie co powiedzieć - ale wiesz, że kiedy zostaje się samemu to jest trudniej, znacznie trudniej. Spójrz na Veronicę, widzisz do czego się posunęła po stracie Adrianne.
Brunetka kiwnęła głową lekko, przymykając przy tym oczy. Złożyłem pocałunek na jej głowie i ułożyłem dłoń na policzku dziewczyny.
- Kocham cię, Harry - szepnęła i złączyła nasze usta w czułym pocałunku, który natychmiast odwzajemniłem.
- Nie chciałabym wam przeszkadzać. - W pomieszczeniu rozbrzmiał głos Caroline, która wbiła nam bez pukania do pokoju. Oderwałem się leniwie od Kate i oboje spojrzeliśmy na brunetkę.
- Co jest, Caro?
- Veronica się obudziła. Jest z nią teraz Luke, a Ashton wyszedł nieźle wkurzony z domu - wyrzuciła z siebie, po czym opierając się o ścianę obserwowała naszą reakcje. Cóż, zaskoczenia wielkiego nie ma jeśli chodzi o Irwina, bo ten ostatnio aż nadmiernie ukazywał swoje zdenerwowanie, a co do reszty to Kate od razu wyprostowała plecy patrząc na mnie z tymi iskierkami oznaczającymi nic więcej poza nadzieją.
- Wszystko z nią w porządku? - zapytała zwracając wzrok ku Caroline.
- Wydaje mi się, że tak.
Tomlinson od razu po jej słowach zerwała się z łóżka, prawdopodobnie chcąc już iść sprawdzić jak z Veronicą.
- Kathrin, zostawmy ją na razie z Luke'iem - mruknąłem, kładąc dłoń na ramieniu brunetki. - Na pewno to wszystko przeżywa i lepiej, by teraz była z nim.
- Masz rację... dajmy jej odpocząć - westchnęła smutno Kate kiwając głową.
Smith wyszła z naszego pokoju, zostawiając nas samych. Siedzieliśmy kilka minut w ciszy, bo żadne z nas nie wiedziało jak zacząć rozmowę.
- Myślisz, że ona da sobie radę? - mruknęła w końcu dziewczyna wpatrując się ze zmarszczonymi w konsternacji brwiami przed siebie.
- Odebrano życie jej siostrze, która była prawdopodobnie jej ostatnią nadzieją. Jest zmuszona do mieszkania z nami, okazało się, iż jej rodzice i przyjaciel to kłamcy. Nie wiem czy zdoła to wszystko udźwignąć - odparłem cicho.
Objąłem brunetkę ramieniem i ucałowałem w skroń.
- Chodźmy na śniadanie - mruknąłem do jej ucha przejeżdżając nosem po policzku szarookiej.
Kathrin wstała z łóżka, więc zrobiłem to samo. Wciągnąłem na swoje biodra pierwsze lepsze spodnie, jakie znalazłem i założyłem jakiś szary podkoszulek. Objąłem czekającą na mnie dziewczynę w pasie i wyszedłem z pomieszczenia kierując się na dół. W kuchni panowała ponura atmosfera, wszyscy siedzieli przy stole przygnębieni. W dodatku nikt się nie odzywał nawet słowem, więc również było głucho, nie tak jak zawsze. Zrobiłem dwie mocne kawy, które, mam nadzieję, postawią mnie i Kate na nogi oraz kilka kanapek, po czym podstawiłem wszystko pod nos mojej kochanej dziewczynie. Ta posłała mi delikatny uśmiech i zaczęła jeść.
- Wie ktoś czy Ashton już wrócił? - podniosła nagle głowę przejeżdżając wzrokiem po wszystkich przebywających w kuchni. - I czy ktoś może mi powiedzieć gdzie jest Loueh?
- Z tego co wiem - odezwał się po dłuższej ciszy Calum - to Irwin niestety jeszcze nie wrócił.
- A co do Lou to chyba nie ma go od wczoraj - wtrąciła Rose siedząca obok chłopaka.
- Jak to od wczoraj? - pisnęła nagle prostując się na siedzeniu. - Wiedziałeś o tym, Harry?
- Na mnie nie patrz - uniosłem ręce w obronnym geście kręcąc przy tym głową. - Wyszedł rano i powiedział, że nie wie kiedy wróci. Myślałem, że już dawno siedzi w swoim pokoju.
- I nikt tego nie sprawdził? - wrzasnęła, podnosząc się z krzesła, w ostatniej chwili chwyciłem za jej nadgarstek obracając ją w swoim kierunku.
- Gdzie ty idziesz? - zapytałem patrząc na jej wściekłą, ale zarazem zatroskaną twarz.
- Jak to gdzie? Po telefon, przecież ten matoł mógł zrobić coś głupiego.
Spojrzałem na nią niepewnie, lecz puściłem jej nadgarstek z westchnieniem. Od razu wyszła, a raczej wybiegła z pomieszczenia i po chwili wróciła wpatrzona w swoją komórkę. Przyłożyła ją do ucha, przygryzając nerwowo dolną wargę. Słyszałem, że po kilku sygnałach odezwała się poczta głosowa. Brunetka westchnęła cicho, a nadzieja uciekła z jej oczu. Zastąpił ją smutek i troska. Podszedłem do niej chcąc ją przytulić, jednak ta odskoczyła ode mnie jak poparzona, gdy w domu rozbrzmiał trzask drzwi wejściowych. Już chciała wybiec na korytarz z nadzieją, że zobaczy tam Louisa, lecz w przed oczami jedynie mignęła nam postać Ashtona, który szybkim krokiem kierował się najprawdopodobniej do swojego pokoju. Mimo iż nie był to brat Kathrin, to ona i tak pobiegła za chłopakiem. Irwin był zapewne wkurzony, co nie niosło za sobą nic dobrego, zwłaszcza osobie, która go zaczepiała. Prędko poszedłem za Kate, a gdy trafiłem do ostatniego korytarza widziałem, jak drzwi przed jej nosem zamykają się z hukiem. Brunetka zrezygnowana parsknęła cicho pod nosem i oparła się ramieniem o ścianę obok niej. Ostrożnie objąłem ją i ułożyłem brodę na czubku jej głowy.
- Ashton możesz ze mną pogadać, a nie zachowywać się jak dupek? - zapytała na tyle głośno, by chłopak usłyszał.
- Nie mamy o czym gadać - warknął przez powłokę i śmiało mogłem stwierdzić, że siedzi pod drzwiami, opierając się o nie.
- Właśnie, że mamy - odpowiedziała mu dziewczyna, na co usłyszała w odpowiedzi, by się waliła. Szczerze powiedziawszy nie chciałbym być teraz w jego skórze, za krótko chyba ją jeszcze zna, żeby wiedzieć, że ta kobieta to diabeł i anioł w jednej osóbce. Nie bez powodu jest prawą ręką Louisa, w końcu jest prawie tak samo nieobliczalna jak on, tyle, że to dziewczyna i ma więcej empatii i nieco mniej psychopatycznych pobudek. Ułożyłem dłoń na jej i ścisnąłem ją mocno, by w jakimś stopniu pomóc jej się opanować, ale już było trochę za późno. Jej klatka unosiła się bardzo szybko i wiedziałem, że to kwestia czasu, aby straciła kontrole i po prostu wpadła do pokoju blondyna i mu przywaliła.
- Kate, opanuj się - szepnąłem jej do ucha delikatnie je przy okazji muskając ustami.
- Kochanie, możesz mnie proszę puścić?
Brunetka delikatnie ścisnęła moją dłoń, dając mi tym znak, bym po prostu odpuścił i że ma wszystko pod całkowitą kontrolą. Cóż więc co ja mogłem innego zrobić? Nic. Pozostało mi tylko spełnić jej prośbę, nie dlatego, że byłem pizdą i kobieta mną rządziła, nie, nic bardziej mylnego. Ja po prostu wiedziałem do czego jest zdolna. Bez przygotowania potrafiła strzelać do celów wielkości orzecha laskowego, więc jeśli była wściekła, po prostu nie wchodziłem jej w drogę, ale czuwałem, by nic sobie nie zrobiła. Ona również nie wtrącała się do moich spraw, ale zawsze interweniowała, jeśli zachodziły one za daleko. Taką po prostu zawarliśmy umowę. Westchnąłem ciężko wypuszczając ją z objęć, dziewczyna natomiast posłała mi słaby uśmiech, zapewniając mnie, że nic się wielkiego nie dzieje i zaraz wparowała do pokoju Irwina, prawie, że go taranując. Wkroczyłem za nią, w razie potrzeby zatrzymania jej. Bardziej bałem się o niego aniżeli o Kate w tej chwili. Stanęła przed Irwinem, który poderwał się na równe nogi i po prostu wymierzyła mu prawego sierpowego w twarz, aż szczęka mnie zabolała na ten widok. Jego głowa odskoczyła w bok, tak iż stracił równowagę i osunął się po ścianie, zaskoczony patrząc na moją dziewczynę.
- To, że jesteś starszy nie upoważnia cię do cholery, aby się tak do mnie zwracać. Jeśli masz problem egzystencjalny to po prostu powiedz, a nie zachowujesz się jak rozpieszczony pięciolatek! Mam dość, że zwracasz się do wszystkich bez jakiegokolwiek szacunku! Wszyscy do chuja za tobą stali. Wszyscy cię tolerowali. Tolerowali dupka i chuja jakim się stałeś, ale wiesz co? Za daleko w to brniesz, za długo. Twój limit się skończył. Więc proszę, teraz, kurwa, wstań i powiedz to, co masz mi do powiedzenia w twarz, a nie przez cholerne drzwi - krzyknęła górując nad nim.
Nie powiem, była niesamowicie pociągająca w tym wydaniu. Nic nie poradzę, że Kate tracąca panowanie nad sobą mnie podnieca. Jestem tylko facetem no nic na to nie poradzę.
- Nie powinnaś tego robić - syknął Ashton wycierając strużkę krwi wypływającej z kącika jego ust. Parsknąłem cicho pod nosem na jego słowa, ale chyba zrobiłem to za głośno, bo zwróciłem tym uwagę blondyna, który spiorunował mnie wzrokiem.
- Bo co? Myślisz, że się ciebie boję? No to sobie coś wyjaśnijmy. - Nawet kiedy stała do mnie tyłem, mogłem wyczuć, że uśmiechnęła się szyderczo, po czym kucnęła, tak by być na równi z chłopakiem. - Jestem w tej branży dużo dłużej niż ty, przeżyłam sto razy więcej i uwierz mi, przy mnie i moim wyszkoleniu, to tak trochę wychodzisz na bezbronne dziecko - pochyliła się i pstryknęła go w nos, przez co na jego twarz wkradł się grymas niezadowolenia. - Więc radziłabym uważać zanim coś palniesz - sprostowała, siadając po turecku na dywanie splatając ręce przed sobą. Kurcze, myślałem, że będzie nieco więcej się działo, ale najwidoczniej taką taktykę sobie moja kochana obrała, więc nie będę niczego kwestionować. - Dobra, a teraz ze mną grzecznie porozmawiasz - rzekła głosem nie znoszącym sprzeciwu, lecz kiedy chłopak już otwierał usta, by coś odrzec, ta zmroziła go wzrokiem, więc od razu się zamknął. - Gdzie byłeś?
- Nie powinno cię to obchodzić.
- Ale obchodzi Ashton. Kiedy w końcu dojdzie to do ciebie, że są ludzie, którym na tobie zależy? - zapytała Kate niezwykle spokojnie i łagodnie, zupełnie tak, jakby po tej rozwścieczonej dziewczynie ślad zaginął. Jakby w ogóle jej tu nie było.
Irwin jedynie spojrzał na nią z kpiącym uśmieszkiem wzruszając ramionami.
- Jeśli tak wam to przeszkadza to dlaczego po prostu mnie nie wyrzucicie stąd?
Kathrin wzięła głęboki oddech przymykając oczy. Nie chciała ponownie wybuchnąć przez niego.
- Jesteśmy rodziną, wszyscy tutaj. Nie pojąłeś tego do tej pory? - Ash już chciał odpowiedzieć, jednak brunetka kontynuowała - a czy ty wyrzuciłbyś Perrie, gdyby żyła i nadal była tutaj z nami?
Kędzierzawy spojrzał na nią z szerzej otwartymi oczami, po czym spuścił głowę wzdychając cicho.
- Nie. Nie zrobiłbym tego.
Ashton chwilę wahał się nad odpowiedzią, jednak uniósł głowę patrząc na Kate z grymasem na twarzy.
- Tak nie można. Nawet jeśli się tak zachowywała to nie zrobiłbym tego... Była jedną z nas - wymamrotał zmieszany.
- Więc już rozumiesz, mam nadzieję.
Chłopak kiwnął głową potwierdzająco. Byłem wręcz zdziwiony, że Ash pokazuje tyle pokory i to wobec Kathrin.
- Więc powiesz mi gdzie byłeś? - zapytała ponownie.
- W miejscu, w którym byłem z Veronicą po tym jak zemdlały - wymamrotał cicho.
Chwila moment... Kiedy zemdlały? To było wtedy, gdy wrócili w nocy cali mokrzy. Rozmawiałem z nim po tym i, cholera, to mi mówi coraz bardziej, że O'Connor nie jest obojętna Irwinowi.
- Oh - wyrwało się Tomlinson i zaraz odwróciła ku mnie wzrok posyłając mi zdziwione spojrzenie. Chyba myślała o zupełnie innym miejscu jego przebywania, cóż, ja też nie uważałem, że tam pójdzie, bo to w końcu Irwin. Mogliśmy się spodziewać jakiejś speluny, a nawet i burdelu, nie byłbym wcale zdziwiony gdyby nam o tym powiedział, przez pewien okres kiedy pół roku po śmierci Hope wrócił do nas, nie było chyba żadnego dnia, kiedy nie sprowadzałby do domu jakiejś wywłoki lub nie wychodził na całe tygodnie. Taki był przez długi okres i szczerze, nie mam pojęcia kiedy z tym skończył, z czasem chodził coraz rzadziej i ograniczył takie spotkania z dziwkami, bo no przepraszam, ale kobietami ich nazwać nie mogę, skoro aż tak się nie szanowały.
- Nie takiej odpowiedzi oczekiwałaś? - odezwał się nagle Irwin patrząc to na mnie, to na Kate. Jednak przez dłuższy czas nie uzyskał odpowiedzi. - Taa, kumam - prychnął pod nosem i powoli podniósł się do pionu.
- Ashton.. - zaczęła brunetka, lecz on uciszył ją gestem ręki.
- Rozumiem, oczekiwaliście raczej, że byłem się schlać albo sobie polazłem, by przeruchać laski. Widzę za jakiego mnie macie, nie musisz się tłumaczyć - bąknął odwracając na moment głowę ku mnie. - A jeśli zastanawiacie się gdzie jest Tommo, to siedzi w magazynach, coś planuje, ale nie wchodziłem zbytnio w szczegóły.
- Sam wiesz jaki byłeś wtedy. Mieliśmy nadzieję, że... - zacząłem, patrząc na niego dosłownie z przepraszającym wzrokiem. Doskonale widziałem, że to go w pewnym stopniu dotknęło.
- Że zmieniłem się? Chyba jednak w to nie wierzyliście skoro myśleliście, że znów poszedłem się spić - prychnął nawet nie odwracając się w moją stronę i zwyczajnie opuścił pokój z trzaskiem drzwi.
Westchnąwszy bezradnie przeczesałem dłonią włosy i spojrzałem na Kate, która również przypatrywała się mojej osobie.
- Może on naprawdę się zmienił? Minęły dwa lata, w dodatku Veronica... Wiesz o co mi chodzi, Harry.
- Wiem, wiem - skinąłem głową. - Nie powinniśmy byli w ten sposób zareagować, ale to było po prostu dziwne. - Moja twarz skrzywiła się w nieokreślonym grymasie.
- Jedźmy do Louisa. Boję się co on tam wymyśla.
- Tak, chyba powinniśmy.
Razem z Kathrin skierowaliśmy się do garażu i wsiedliśmy do mojego samochodu. Oczywiście Tomlinson włączyła radio, a ja skupiłem się na drodze nucąc pod nosem aktualnie lecącą z głośników piosenkę. Widziałem kątem oka jak Katy się do mnie uśmiecha. Odwzajemniłem gest i na chwilę odwróciłem głowę w jej stronę, a ta jakby wiedziała, że to zrobię, niemal od razu cmoknęła mnie prosto w usta. Z moich ust uleciał cichy śmiech, gdy odwracałem wzrok z powrotem na jezdnię. Ogólnie droga zleciała nam dosyć szybko, dlatego że na ulicach było mało samochodów i jechałem z dużą prędkością. Wysiadłem z auta na podziemnym parkingu, gdzie było w tej chwili jedynie moje cacko. Nie zamykając go na klucz ruszyłem z Kate do magazynu, w którym ponoć siedział Tommo. Po wejściu dostrzegłem kilka rozłożonych map na stole, kilka zwiniętych na podłodze oraz jakieś dokumenty, którym chciałem się przyjrzeć. Nie wiedziałem co Tomlinson planuje, ale jego skupiona twarz i fakt, iż nawet nie odwrócił wzroku choć na moment w naszą stronę mnie trochę zdziwił.
Razem z Kate podeszliśmy do niego stając za jego plecami tak, że widzieliśmy dokładnie to czemu się przyglądał. Śledziłem dokładnie tekst co chwila marszcząc brwi, próbując poskładać w całość to co zamierza. W końcu jesteśmy przyjaciółmi i potrafię myśleć dokładnie tak jak on, nie we wszystkich sytuacjach oczywiście, ale w większości przypadków tak mam.
- Lou.. co ty robisz? - zaczęła cicho Kate dotykając ramienia brata, ale ja nie musiałem słyszeć odpowiedzi, dokładnie już wiedziałem co on chce zrobić.
- Stary wiesz, że to jest prawie nie wykonalne? - zapytałem biorąc do ręki jedną z kartek, na której były plany budynku i zakreślone na niej czerwone kółka.
- Jest wykonalne - warknął odwracając w moją stronę głowę.
- Ty chyba upadłeś na głowę, nie da się dostać do ich kwatery - wypowiedziałem to kątem oka patrząc na Kate, by mnie jakoś wsparła i po jej minie wywnioskowałem, że już domyśliła się wszystkiego.
- Lou, nie rób nic pośpiesznie i pod wpływem silnych emocji. - Zrobiła krok w przód stając twarzą w twarz z bratem, znaczy nie tak dosłownie, gdyż była ona od niego mniejsza o pół głowy.
- Wiesz, że ona ma rację Tommo, zemścimy się, ale nie w taki sposób.
Louis przez moment milczał skanując oczy siostry, która z równą intensywnością wpatrywała się w jego. W końcu z konsternacją przygryzł dolną wargę kiwając powoli głową, jakby odpowiadał na nieme pytanie swojej siostry. Odetchnąłem z ulgą i poklepałem przyjaciela po ramieniu.
- Zrobimy to jak nadarzy się odpowiednia okazja, ale na pewno nie w ten samobójczy sposób, który tu opracowywałeś - oznajmiłem spokojnym już tonem. - Wracamy do domu?
- W porządku - westchnął bezradnie. - Idźcie już, ja to ogarnę.
Kiwnąłem niepewnie głową i chwytając delikatnie Kathrin za łokieć wyszedłem z magazynu, gdyż wiedziałem, że nie będzie chciała wychodzić bez Louisa mimo wszystko. Wsiadłem za kierownicę, zaś Kate usiadła z tyłu opierając się ramieniem o drzwi z prawej strony auta. Po kilku minutach, które przesiedziałem w ciszy oraz, które zdawało mi się, że trwały wieczność, Louis wsiadł na siedzenie obok mnie i zapiął pas. Gdy wyjeżdżałem z parkingu powoli robiło się ciemno, zaś godzina na zegarku wskazywała już dwudziestą, więc tak wcześnie jak myślałem nie było. Wysiadłszy z wozu, który zaparkowałem w garażu, ujrzałem Luke'a opierającego się o stolik z butelką piwa w ręce.
- Już szerzysz alkoholizm? - zapytałem z drwiną rzucając w jego stronę jakiegoś cukierka, który walał się po mojej Mazdzie.
- Jest 20, więc już mogę - wystawił w moją stronę język unikając oczywiście rzucanej przeze mnie rzeczy. Pokręciłem tylko bezradnie głową i bez zbędnych dyskusji z blondynem skierowałem się ku wyjściu, ale przystanąłem, kiedy w pomieszczeniu rozległ się głos Kate.
- Czemu nie pilnujesz Veronici? - Na to pytanie odwróciłem się do nich przodem, więc spokojnie mogłem obserwować reakcje Luke'a.
- Zasnęła - wzruszył ramionami biorąc duży łyk piwa. - Siedziałem z nią przez godzinę, ale jak stwierdziłem, że śpi wyszedłem.
- A nie miałeś z nią siedzieć cały czas? - Kate znowu zadała pytanie tym razem z nieco większą pretensją w głosie.
- Kate, ona śpi, nie rób awantury.
- Ja nie robię awantury. Myślałam, że po wczorajszej akcji któreś z was zmądrzało.
- Oj, zluzuj stanik kobieto, rozmawiałem z nią o tym - wywrócił oczami i siadając na podłodze już więcej się nie odezwał, nawet jak brunetka zaczęła go wyzywać od idiotów. Doszłoby do rękoczynów, gdyby nie Lou, który wziął ją na ręce i wyniósł z garażu.
- Ja już ją wezmę - powiedziałem do przyjaciela, kiedy znaleźliśmy się w korytarzu, ten tylko kiwnął głową przekazując mi moją dziewczynę i sam zaraz zwiał na górę, zamykając się w swoim pokoju. Westchnąłem ciężko. Miałem już dość tej sytuacji. Pomimo iż Adrianne nie była jedną z nas to jej śmierć dotknęła wszystkich, dosłownie wszystkich, nawet tych, którzy tak szczerze jej nienawidzili.
Trzepnąłem głową jakbym chciał coś z niej zrzucić, jednakże to ze środka głowy chciałem wyrzucić nieprzyjemne myśli. Postawiłem Kathrin dopiero przed drzwiami od naszego pokoju, do którego wszedłem razem z nią zamykając je za sobą.
- To co? Relaksujący prysznic i do spania? - posłałem jej delikatny uśmiech, zaś ta jedynie pokiwała głową w odpowiedzi i ruszyła do łazienki. - Wszystko w porządku, kochanie?
- Jasne, że tak. Po prostu te wszystkie wydarzenia, które ostatnio mają miejsce nie dają mi spokoju. Cały czas nad tym wszystkim myślę. A zwłaszcza nad odpowiedzią na pytanie co będzie dalej? - wymamrotała zdejmując powoli z siebie ubrania.
Wszedłszy do łazienki zamknąłem za sobą drewnianą powłokę i również zacząłem się rozbierać.
- Musisz trochę odpocząć, wyłączyć umysł.
Podszedłem do niej od tyłu, odgarnąłem pasmo włosów za ucho i ucałowałem jej policzek.
- Pewnie masz rację - westchnęła i całkiem naga weszła do kabiny prysznicowej.
Po chwili sam znalazłem się obok niej i odkręciłem ciepłą wodę. Jak zawsze, gdy bierzemy wspólny prysznic, ja umyłem jej ciało, a ona moje. Oczywiście nie obeszło się bez piany w oczach oraz brody z niej zrobionej. Zachowywaliśmy się trochę jak dzieci tak się bawiąc, ale kogo to obchodzi? Dla mnie najważniejsza jest ta dziewczyna i piękny uśmiech, który zdobył jej równie śliczną twarz.
~~*~~
Po prysznicu przenieśliśmy się na łóżko, zaplątani w kołdrze trzymając się w objęciach. Patrząc z perspektywy wszystkiego, nie było niczego, co mogłoby mi to zastąpić, nie ma po prostu żadnej rzeczy ani osoby na świecie. Moja Kate jest jedyna w swoim rodzaju. Pod koniec dnia uwielbialiśmy zamknąć się w naszym pokoju i po prostu leżeć w łóżku w swojej obecności. Nie musieliśmy rozmawiać, po prostu napawaliśmy się spokojem oraz sobą. I tak też było tym razem. Cisza w pokoju zupełnie nam nie przeszkadzała póki mieliśmy siebie tuż obok. Głaskałem delikatnie gołe plecy brunetki a ta co chwila obsypywała moją linie szczęki pocałunkami aż doszła do ucha które delikatnie nadgryzła szepcząc zaraz do niego znane mi dobrze słowa.
- Wiesz Harry, jesteś moim aniołem stróżem, który boi się mojego upadku.
- Pamiętam jak pierwszy raz tak do mnie powiedziałaś - potarłem nosem o jej, a uśmiech na mojej twarzy powiększył się automatycznie na samo wspomnienie tego dnia.
- Myślałeś, że się upiłam i nie będę tego pamiętać. Miałam szczęście, że nigdy ze mną nie piłeś i nie wiedziałeś na co mnie stać. Tak w życiu byś się nie odważył na nic - zachichotała wprost w moje usta całując je delikatnie.
- Skąd miałem to wiedzieć, skoro Tommo ma słabą głowę, myślałem, że i w twoim przypadku tak będzie - zacząłem się tłumaczyć.
Tyle razy bywałem z Louisem na różnych imprezach i zazwyczaj to ja musiałem ogarniać jego, a sam wtedy nie byłem lepszy.
- Oj Harry - jej śmiech sprawił za każdym razem, że moje serce puchło z miłości. - Lou wcale nie ma słabej głowy. Tylko udaje, żeby nie było ci przykro kochanie - sprostowała głaszcząc delikatnie mój policzek.
________________________________
Hej, kochani!
Wiemy, znowu dłuuugo nas nie było. Przepraszamy was serdecznie, ale no trochę spraw było na głowie, głównie tej starszej, chociaż na mojej też. W dodatku nie mamy praktycznie rozdziałów napisanych w przód, a czasu na pisanie było naprawdę malutko, prawie w ogóle.
Także cóż, postaramy się już regularnie wstawiać rozdziały, ale nie wiem sama jak to będzie.
W każdym razie... Jak wam się ten podobał. Można powiedzieć, że to taki przejściowy, bo mało co się dzieje. Ale zachowanie Ashtona przy Kate, hahah xD Jak takie bezbronne dziecko, aż nietypowe dla Irwina.
Dobra, nie rozpisuję się więcej.
Tweetujcie z hasztagiem #ShowMeRealityFF
A teraz odsyłam was do Addie.
Do następnego, buziaki! :*
W.
Kochani, życie ssie, nie wiem co robię ostatnio ze swoim życiem, ale cóż, jest rozdział, wiemy że w huk późno i wg, ale sami też widzicie frekwencje pod rozdziałami. Jesteśmy mega z tyłu z pisaniem ale to już wiecie. Zaczynamy wakacje o czym również wiecie, ale będę pracować, czego już pewnie nie wiedzieliście ale już wiecie xd nie no zgrywam się, postaramy się ogarnąć dupy ;3
Dziękujemy za wyświetlenia, choć mało jest komentarzy, nadrabiacie wyświetleniami ;3
No dobra to jeszcze trzy pytanka i już wam nie będę czasu zabierać
1. Jak wrażenia po rozdziale?
2. Był ktoś może na "Zanim się pojawiłeś" bądź czytał książkę? (ja i czytałam i oglądałam *,* Kocham!)
3. Jak po zakończeniu roku? Pasek na dupie czy na świadectwie? U mnie udało się wyciągnąć na pasek choć spadłam mega przez 2 półrocze.
No nic to chyba już wszystek, tweetujcie, czytajcie, komentujcie, rozmnażajcie się xx :D
Kocham A.
